Weer een berichtje vanuit Ghana!

Woensdagmiddag kwam Margreet de groundnut-soep proeven, erg gezellig en hij smaakte weer super. Nog foto’s gemaakt met de inpatients en hun moeders, dat vinden ze hier helemaal geweldig. Van alle kanten werden kinderen bij ons gestopt.
Ook nog een super tro-tro ritje gehad. De Efteling was er niks bij. Als de chauffeur gas gaf ging de bank ook naar achter. Remde de chauffeur, ging de bank weer naar voren. En aangezien de chauffeurs hier niet echt het verkeer kunnen inschatten, hebben we dus op een schommel gezeten in Villa Volta.

Donderdag 13 oktober
’s Ochtends lekker met de inpatients bezig geweest. Het zijn er nu al 11, dus dat is een heel aantal. Eigenlijk te veel, want zoveel bedden hebben ze niet. Maar wij vinden het geweldig om met de kinderen en de moeders bezig te zijn. De vooruitgang is bij veel kinderen al duidelijk te zien, dus dat geeft een extra goed gevoel.
Magreet was vandaag jarig en zij werkt onder de shelter, dus wij al zingend de trappen op lopend om haar te feliciteren. Ze had ook een pot drop gekregen van thuis, ook erg lekker als je dat al zo lang niet meer hebt gehad.
’s Avonds hebben we weer stagegesprek gehad. Zitten nu echt op een lijn met onze begeleidster. Wij blijven vooral hier bij de inpatients, maar hebben de vrijheid wanneer we mee willen op outreach, dat we dan meegaan. Erg fijn.

Vrijdag 14 oktober
Vandaag weer vroeg op, 6.30 vertrokken richting Cape Coast. Met Raymond (erg graag pratende social worker), Katherine en gehandicapte man Kofi. Na een ritje van 3,5 uur aangekomen in Ahoentekroem. Zo’n slechte weg hadden we nog niet gehad, op de doorgaande weg lagen gewoon de huizen. Niet echt doordacht, maar typisch. In het dorpje ligt een rehab van het Liliane Fonds. Er werd gevierd dat het Liliane Fonds 25 jaar in Ghana is. Er stonden allemaal stoelen op de binnenplaats en op de voorste rij, zaten de dorpshoofden in hun gewaden (zeg maar grote gordijnen). Er werden toespraken gehouden door mensen die afgelopen jaren door het Liliane Fonds werden geholpen en er werd een arts verwacht, maar die is niet gekomen. Dus de plaatselijke zuster heeft het even overgenomen. Het ging over leven met epilepsie. Dat is hier echt een hot item. Onder de plaatselijke bevolking leeft nog het algemene beeld dat het door kwade geesten komt of dat de familie van de vrouw slechte genen heeft. In het rehab-centrum wonen ook een aantal mentaal gehandicapten. Samen hadden ze een koortje gevormd, klonk voor geen meter maar er was een goed ritme en was erg vrolijk. Er werkte ook nog een jongen uit Tanzania. Hij woont al 4 jaar in Nederland, studeert communicatie en loopt nu dus stage in Ghana. Leuk even kunnen praten met hem. En als klap op de vuurpijl: we kregen ook nog jollof rice en chicken. Om te bekennen,…. daar waren we voor meegekomen. En het was de moeite waard! Erg lekker.
Op de terugweg zijn we nog even bij een superluxe hotel wat gaan drinken. Ze hadden een hele bus met Nederlandse touristen leeggelaten. De leeftijd was boven de 55, sokken tot aan de knie, grote camera’s op hun buik en een hoed om het af te maken. We hebben een manier gevonden om Raymond niet meer zoveel te laten praten. In het hotel hadden ze namelijk niet echt Ghanees eten, dus had hij de gemixte salade gepakt. Nou daar heeft hij lang over gedaan en met hulp van Anki, Janneke en Katherine. Zelf heeft hij dus niet echt ervan gegeten maar hij was er wel stil van.

Zaterdag 15 oktober
Uitje gepland naar Somanya. Maar omdat de vorige keer met driver Joe wat communicatieproblemen waren, wilde even afwachten wat er zou gebeuren. Driver Stephen was gevraagd, en zowaar hij was er om 8 minuten over 8. Echt op tijd dus.
Een ritje van 3,5 uur landinwaarts. Nog even moeten zoeken naar de markt en uiteindelijk gevonden. Op een gedeelte van deze markt verkochten ze kralenkettinkjes en armbandjes. Veel te veel keus, helaas was er weinig ruimte voor af te pingelen, maar dat mocht de pret niet drukken. In de buurt was ook nog een “fabriek” waar ze de kralen maakten. Erg interessant op zo’n Ghaneese manier. Het was dus ook nog een educatief uitje. Anki heeft in ieder geval weer een voorraad, zodat ze thuis aan de slag kan. We hebben ons al bedacht dat als we terugkomen, dat we dan maar alles om hangen. Dat scheelt namelijk in kilo’s van de bagage!!
We hebben dus na een vervelend begin van de week, weer een superweekend gehad.