Vrijdag 16 december!

Woensdag 7 december en Donderdag 8 december:
Twee werkdagen, het is eigenlijk nog zo’n routine voor ons geworden. Dat alles wat we op ‘normale’ dagen doen niet benoemenswaardig is.

Vrijdag 9 december:
We zijn met Auntie Florence en driver Joe op outreach gegaan. Katherine had nog veel last van haar malaria en ging niet mee. We zijn naar twee plaatsen geweest: Ayeribi en Kofi Nimo. Maar voordat we echt naar een dorp zijn gegaan, hebben we eerst de ‘Big Tree’ poging twee gedaan. De eerste keer was het al vrij laat op de middag en dus niet meer zoveel licht, met als gevolg at de foto’s niet zo goed gelukt waren. Nu zijn de foto’s gelukt en we vonden het ook weer een apart gevoel om daar rond te lopen, dus poging is geslaagd!
Daarna eerst het dorpje Ayeribi, hier hebben we twee van onze ontslagen inpatients gezien en uitgenodigt voor het Kerstfeestje op 21 december. In datzelfde dorpje woont een poliopatiënt, hij heeft een eigen schoenenzaakje, reparaties en maakt zelf schoenen. Drie maanden geleden liep de zaak niet meer. De Rehab heeft hem toen op weg geholpen en hij spaart nu ook bij de Rehab voor zijn hulpmiddelen, zoals zijn krukken, etc. Hij was zo blij dat zijn zaak weer liep en dat wij kwamen kijken. Dat we werden uitgenodigd voor een cola en een koekje, soms is het niet verkeerd om aubroenie te zijn en bij de Rehab te werken! Ook wilde hij graag foto’s met ons en daar hebben wij dan ook weer foto’s van!
In de tweede plaats Kofi Nimo, waren we vandaag niet zo in trek. Er was namelijk een begrafenis aan de gang en dat is hier heel erg belangrijk!
Op de terug weg zijn we malaria medicatie gaan halen, want Janneke heeft weer een lichte malaria te pakken. Ook zijn we op de Ghaneese manier gaan tanken, dit hebben we gelijk vastgelegd natuurlijk want dat zien je in Europa echt nergens. De pompbediende vond het maar apart dat wij zo geïnteresseerd waren.

Zaterdag 10 december:
Vandaag was onze planning zwemmen. Maar bij aankomst bij het zwembad bleek dat er een begrafenis viering zou plaats vinden. Maar volgens het personeel konden we wel zwemmen, want de gasten zouden veel later op de middag komen. Wij hebben besloten om maar lekker te gaan lezen, want het aanstaren van twee weken geleden bij de bruiloft zat nog vers in ons geheugen. Een slimme keus, want binnen een half uur kwamen de gasten al binnen gedruppeld. We hebben lekker gezeten en gelezen en gegeten.
Toen we naar de weg liepen begon het te druppelen en binnen no-time begon het met bakken uit de hemel te vallen en als je dan moet wachten op een tro-tro of taxi dan ben je erg snel nat, tot op onze bikini. Nat zonder gezwommen te hebben, knap he? Het personeel van het tankstation vond het wel leuk dat er twee aubroenies zeikenat stonden te schuilen met een handdoekje.

Zondag 11 december:
Vanavond hebben we kookles van Auntie Florence gehad; uiteraard gingen we groundnut soep maken. Het was erg gezellig bij Auntie en ook erg leerzaam. Gelukkig weten we nu dat het niet zo heel erg moeilijk is om groundnut soep te maken; dus als er mensen geinteresseerd zijn, dan zijn wij de aangewezen personen om dit in NL voor jullie te bereiden (wel reserveren van te voren AUB :)). Ook hebben we ons kookboekje met haar doorgenomen, zodat we weten welke naam ze hier gebruiken voor welk gerecht.

Dinsdag 13 december:
We zijn weer naar Begoro geweest. Er was een vergadering voor Rehab personeel waar Katherine en mister Hayford heen moesten. Dus zijn wij meegereden om alsnog naar de waterval te kunnen. Joe de driver en Eddie (Major Wendy’s driver) zijn met ons meegegaan. Het was weer een leuke hike om er te komen; en jullie zullen het niet geloven maar deze waterval deed het ook echt. Een mooie omgeving, dus weer genieten.
Hierna hebben we voor een patientje van Begoro Rehab nog twee spalken gemaakt, dus we zijn ook nog nuttig geweest deze dag.
De kinderen van de Rehab hadden een kerstspel ingestudeerd en dat wilden ze aan ons laten zien. Met gebeden, liederen, dans en drama, hebben de kinderen ons het gevoel van kerst gegeven. Ze hadden erg hun best gedaan en het was ook erg leuk.

Woensdag 14 december:
Vandaag met de inpatients naar het strand. We zouden rond 10 uur gaan, maar de moeders en de kinderen zaten om half 8 al klaar met hun plastic zakjes. We hebben de pick-up volgeladen met de patiëntjes en hun moeders. Op het strand aangekomen, was er voor sommige moeders en kinderen al verbazing. Toen wij in bikini naar de zee liepen, duurde het eventjes. Maar toen kwamen in eerste instantie sommige moeders in hun zwem-outfit (hun ondergoed) naar de zee. Het duurde ook even voordat we ze zover hadden dat de kinderen ook wel konden pootjebaaien. Een aantal kinderen vond dit niet leuk en andere weer wel, dus wel erg grappig om te zien. Iedereen bleef langs te kant, want de golven waren ook erg hoog. Vervolgens hebben we iets fris gedronken en een meatpie gegeten. Hierna hadden de moeders zoiets van kom laten we gaan. We hebben nog koekjes en snoepjes uitgedeeld, en dan komt weer een slechte eigenschap van de Ghanesen naar boven; zoveel mogelijk krijgen en geen dankjewel kijken. Het jammer dat ze zijn, maar ja niks aan te doen. Het was een leuke, vermoeiende dag geweest.

Donderdag 15 december:
Onze laatste Duakwa-dag, we hadden iedereen van de Rehab om half 11 uitgenodigd om bij ons iets fris te drinken en koekjes te eten. Ze vonden dit erg leuk, we hebben foto’s op de laptop bekeken van Raymond’s bruiloft en van de kinderen hier in de Rehab. Was erg gezellig, ineens staan de mensen dan op en gaan ze. Ze hebben gehad wat hun beloofd was en dan is het goed. Erg grappig die Ghanesen.
We zijn met Sarah (huishoudster) mee naar het zus in Duakwa gelopen om stoffen te kijken, en we denken dat we wel wat leuke exemplaartjes hebben gekocht!
Vanavond hebben we onze eindbeoordeling gehad, Katherine was erg positief over ons en zal ons nog gaan missen zei ze.

Vrijdag 16 december:
Steve (ergotherapeut van het vluchtelingenkamp) is vanochtend bij de Rehab in Duakwa langsgekomen. Hij had de Nederlandse Johanna die ook in het vluchtelingenkamp werkt en twee Liberische medewerkers meegnomen. Ze waren allemaal erg enthousiast. Katherine en Steve hadden veel overeenkomsten in hun werk en vooral de belemmeringen die in Ghana meespelen, was wel grappig om te zien.