Typisch!!!!!

Woensdag 14 september
Nou, dit was eigenlijk pas weer de eerste werkdag deze week. Nu moeten jullie niet denken dat wij niks doen, maar hier gaat alles heel erg traag en ze hebben tijd genoeg. Verder worden we steeds op ‘outreaches’ meegenomen, maar daar kunnen we eigenlijk niet echt heel erg veel doen. Maar goed.
Vandaag dus een productieve dag, want na het bidden, hebben we eerst de ‘inpatients’ een voor een gezien, zodat we wat meer over de kindjes te weten kwamen, over wat ze al wel en niet kunnen (diagnostische fase). Want als je dat niet weet, dan kan je eigenlijk ook geen behandeling gaan schrijven. Vervolgens hebben we met deze drie kindjes wat gespeeld, wat ze overigens heel erg leuk vonden. Hierna kwamen 2 van de 5 verwachte ‘outpatients’, helaas niet wat we gehoopt hadden, maar ja beter iets dan niets zullen we maar zeggen. Ook hier hebben we een soort van diagnostische fase bij gedaan. Maar dit blijkt toch wel heel erg moeilijk, in Nederland wordt een patiënt doorverwezen met bepaalde klachten, maar hier moeten wij alles uitvinden. En moeders waarvan wij hun niet begrijpen en andersom, dus ja dat is een obstakel. Gelukkig hebben we dan Auntie Florence die onze vertaler dan is. Ook is het moeilijk omdat patiënten dan niet met 1 probleem komen maar met meerdere, waarbij de cultuur een grote rol speelt, hier weer een obstakel, want de cultuur is zeer verschillend met ons kikkerlandje Nederland. Maar goed, hier moeten we gewoon de doelen zelf gaan zoeken, die wij belangrijk vinden om aan te gaan werken.
We hebben weer wat Ghanees gegeten en deze keer ook een foto gemaakt. Dit was kontombre met plantaan. Het was niet onaardig, niet voor iedere week, maar zeker wel te eten. Dus eigenlijk vinden we dat we toch al vooruit gaan, echte cultuurbarbaren zijn we dus niet.

Nog even iets over de cultuur:
De man staat hier nog altijd hoger als de vrouw. Vrouw en kinderen doen alles voor de man / vader. Hij is dan ook de kostwinnaar. De vrouw blijft thuis voor de kinderen, huishouden en zorgt voor het eten. Maar verkoopt ook nog waren op straat.
Als je bij iemand op bezoek gaat moet je eerst gaan zitten en krijg je water. Vervolgens wacht je totdat de man des huizes heeft gesproken en totdat hij jou het woord geeft, meestal met de zin: ‘What’s your mission?’. Dan mag je spreken. Vaak spreekt de vrouw niet.
Owja, en borstvoeding geven ze hier totdae kinderen een jaar of twee zijn. En dit doen ze nit heel discreet, je ziet dus regelmatig een borstvoorbij vliegen om het kind eten te geven, maar het functioneert ook als speen.
Het huwelijk, ouders hebben hier toch nog best veel inspraak op. Staat het uiterlijk van de aanstaande hen niet aan, dan kan een huwelijk daarop worden afgeketst. Ziektes en andere rare dingen in de aanstaande schoonfamilie worden niet geaccepteerd. Ook als een jongeman of jongevrouw te lang single blijft komt er toch een vriendelijk doch dwingend verzoek om toch maar te gaan trouwen en voor kleinkinderen te zorgen.
Heel veel kinderen gaan niet naar school, het is dan te duur voor de ouders. En als er van een gezin al enkele kinderen naar school toe kunnen, worden meestal eerst de jongens gestuurd.
De mensen zien een handicap vaak als een straf van God. En accepteren het vaak niet. Vaders die een kind krijgen dat gehandicapt is, laten het vaak afweten; lopen weg en zorgen niet voor het kind. Ook denken de mensen dat je met een pilletje alles kan oplossen. En blanken (wij dus) weten alles en ze geloven dus ook alles. Maar vaak zeggen ze ja en amen op adviezen, maar zodra ze weg zijn weten ze het al niet meer of leggen ze het advies naast zich neer.
Oja, gezondheidsstelsel, daar hebben ze hier pas van gehoord, de regering is hier sinds een jaar of wat mee bezig. Maar alleen mensen die een ‘goede’ baan hebben kunnen dit betalen. Dus alles wat wij als normaal beschouwen gebeurt hier niet in het gezondheidsstelsel. De mensen gaan daarom niet snel naar een dokter, want alles kost hier geld. En hier draait alles om geld. Eerst word er geprobeerd met kruiden, helers en gebedsweekenden. Als dit alles niet helpt (dan is het vaak al te laat) dan gaan de mensen hier naar een dokter of kliniek.
Verder is het heel erg moeilijk om mensen iets te leren, op een of andere manier blijft het allemaal niet zo heel erg lang hangen. Dus de wereld verbeteren gaat hier toch niet lukken, nu maar hopen dat we wel wat patiëntenlevens kunnen verbeteren!!!
De natuur is hier heel erg mooi, vooral als je verder voor je uit kijkt, je ziet heel veel groen. Maar kijk je iets dichterbij, dan zie je dat de mensen alles, echt alles, gewoon naast zich neer gooien. Al het afval ligt hier overal op straat. De mensen beseffen niet wat ze veroorzaken, niet alleen ziektes kunnen zo makkelijk verspreidt worden, maar ze verwoesten ook de mooie natuur.

Op dit moment speelt er een discussie hier in Ghana, eigenlijk in heel Afrika:
Ze hebben het over waarom Azië nu wel meer welvaart heeft en Afrika niet. Want zoveel decennia’s geleden waren Azië en Afrika beide zeer onderontwikkeld. Maar nu gaat Azië wel met rasse schreden vooruit en Afrika nog steeds.
Nu onze theorie: ten eerste de willen niet geholpen worden, nou ja in ieder geval niet om het vervolgens van de blanken zelf over te nemen. Ten tweede ze snappen niet dat je met geld, geld kunt maken. Wat ze krijgen word gelijk gebruikt en dan hebben ze weer niks. Ten derde kunnen ze hier niet organiseren of managen. En daarom is Afrika nu minder ontwikkeld als Azië. Klinkt misschien erg hard, maar zo is het wel. Daarom gaan wij ons nogmaals richten op de kleine dingen en hopelijk gaan ze er wel wat mee doen, en zo niet dan hebben wij het in ieder geval wel geprobeerd.

Donderdag 15 september
Zoals elke donderdag was het weer Duakwa-dag waar de patienten vanuit de omgeving komen. Gelukkig deze keer iets minder hektisch dan vorige keer. Vaak gaat de discussie over geld, over hoeveel ze kunnen bijdragen. Een vrouw kwam omdat ze al jaren last had van haar knie en inderdaad ze had een beetje x-benen, dus liep ze even op en neer om haar knie te laten zien. Gaat weer zitten en vraagt meteen of ze geen geld kan krijgen!? Echt, soms maak hier zo’n vreemde dingen mee en snap je niet de logica erachter. We vragen ons af of hun er wel een logica op na houden, want dan willen we die nog graag voordat we gaan weten.
Omdat het overdag vrij chaotisch is, hebben we sinds vorige week, op donderdagavond het stagegesprek. Dit zou natuurlijk in Nederland ondenkbaar zijn, maar hier kan zoiets. Je stagebegeleider die je in je huisje komt opzoeken. Het kwam erop neer dat we met ons drieën redelijk op een lijn zaten wat betreft leerdoelen en wat goed gaat. Dus was echt wel een fijn gesprek om te weten waar je staat als student.

Vrijdag 16 september
Vandaag stond er weer een outreach, maar dan op 3 plaatsen in de middle-of-nowhere op het programma. We moesten zeker een uur over een stuk onverharde weg, dus echt ver weg van de bewoonde wereld. We hebben echt een melige dag gehad. Weer van die typische dingen meegemaakt.
In een van de dorpjes liep een jongetje van een jaar of 3 eerst natuurlijk heel stoer aubroenie te roepen. En toen moest hij langs Janneke. Het jongetje keek haar aan, Janneke lachtte naar hem en hij begon toch te brullen van angst. Later toen hij nog een poging om te kijken deed, en Janneke keek naar hem greep hij meteen z’n vader vast en begon weer te huilen.
We wilden weggaan uit dit dorpje en een van de moeders druktte haar baby in de armen van Janneke. Zo, nu konden ze tegen de hele familie zeggen dat het kindje door een blanke was vastgehouden.
Ze kunnen hier niet echt onze leeftijd inschatten, maar een van de patiënten vroeg heel serieus of wij de dochters van Katherine waren. En Katherine is 33, dus dat zou toch echt onmogelijk zijn.
In een van de plaatsen zaten we in de buitenlucht dus het hele dorp was uitgelopen, een echte Aubroenie-show!!! En er waren wel drie aubroenies!! Ja, daar zit je dan met je goeie fatsoen, met heel veel aubininies (zwarte mensen) om je heen.
Even later hoorde we een ritmisch piepgeluidje, en wat was het…..? Nou, er had een jongetje sandaaltjes aan met daarin een piepgeluidje, dus telkens hoorde je als hij z’n voeten neerzette, dat piepgeluidje. En omdat het gisteren best warm was en de zon fel scheen, liep een van onze patiëntjes met een parapluutje op haar hoofd. Je weet wel zo’n parapluutje dat je als haarband op je hoofd kan zetten. In Nederland is dat als het Nederlands elftal moet spelen, of het is carnaval en je denkt: ‘goh, doe ‘ns gek.’