Weekendje Accra.

Vrijdag 18 november
Toch is altijd weer lekker om in Accra te zijn. Hier heeft de tijd niet zo veel stil gestaan als in Duakwa. De mensen zijn moderner gekleed en kijken niet zo vreemd op tegen blanken.
Een lang weekend in Accra met Katherine, Irma en Connie. Wij zouden met z’n twee in een leegstaand huis op de compound van de Salvation Army gaan slapen. Een heel huis voor ons alleen. Goed geregeld. De hele dag hebben we met z’n tweeen genoten van lekker westers eten waaronder een heerlijk ijs (!), te dure shopjes en te warme straten.
De compound ligt niet ver uit de buurt waar de ‘winkelstraten’ zijn, dus dachten we wel de weg terug te vinden. Het kon tenslotte niet ver zijn. Buiten de winkelstraten is er niks verlicht, dus dat bemoeilijkte de zaak. De mensen kunnen hier niet nee zeggen, dus als je de weg vraagt en ze weten het eigenlijk niet dan sturen ze je gewoon een kant op. We hebben dus ondertussen al geleerd dat je aan meer als een persoon de weg moet vragen. Na een aantal keer gevraagd te hebben aan verschillende mensen eindelijk de compound gevonden.

Zaterdag 19 november
Vandaag uitstapje naar Akosombo gepland. Hier ligt het grootste stuwmeer van de wereld. Dus een bezoekje waard. Vol goede moed naar tro-tro station gegaan en wachten tot de bus vol raakt. We zijn al wat wachten gewend maar vandaag was echt erg. De zon stond al te branden op de bus, de stoelen waren krapper dan krap en er waren irritante mensen. De eerste irritante was een verkoper van magneetjes. Als je nou gebeten was door een bepaalde insekt dan hielp dat magneetje om het gif eruit te halen, ja, ja. Hij geloofde het volgens mij bijna zelf, want z’n praatje duurde wel even. Die man ging weg, kwam de volgende: een prediker. Een hele mis hebben we gehad, met bijbelteksten en al, erg jammer dat we onze bijbel niet bij ons hadden, dan hadden we hem kunnen volgen ;). Eer dat hij weg was waren we weer een hele tijd verder. Hij was de deur nog niet uit en weer een verkoper stond binnen. Ditmaal voor pillen, als we hem moesten geloven, het hielp tegen alle pijntjes en kwaaltjes. Hij kon maar niet stoppen met vertellen dat hij zelfs een stuk is mee gereden. Toen de rust was wedergekeerd, moesten we nog twee uur in de te krappe en te warme bus.
We zijn niet voor een gat te vangen, dus maken we er het beste van. Pasjes geregeld om op de dam te komen met een gids. Een hele vriendelijke gids, die enorm veel kon uitleggen. Wij waren vooral onder de indruk van de omgeving en het stuwmeer: Lake Volta. Dat was adembenemend. De dam was niet superspeciaal maar zorgt toch maar mooi voor 80% van de elektriciteit van Ghana. We konden nog geen afscheid nemen van het uitzicht en hebben verder genoten in een hotel met uitzicht op Lake Volta.
Terugreis was beter , minder warm en meer ruimte.
’s Avonds waren we uitgenodigd bij andere werknemers van het Salvation Army. Een gezellige drukte met heel wat nationaliteiten: Zweeds, Engels, Australisch en Nederlands.

Zondag 20 november
Voor zeer uitgebreide lunch uitgenodigd bij major Wendy. Hetzelfde gezelschap als gisteravond was aanwezig. Het eten was simpel, maar omdat we dat al zolang niet gehad hadden ontzettend lekker. Gebraden kip (een hele poot), twee soorten groenten, aardappelpuree en gebakken aardappel. En als toetje: ijs met pudding. Genoten dat we hebben! De sfeer was ook weer gezellig. Het voelde een beetje als familie, heel hartelijk en warm met mensen die we eigenlijk nog niet zo lang kennen.
Aan het eind van de middag naar het strand geweest. Voor ons de eerste keer een strand in Accra. Het was zo druk, het leek wel Spanje of zo alleen dan met heel veel negers. Er waren twee vlaggen uitgezet waar je tussen mocht zwemmen, die stonden honderd meter van elkaar. Dus een grote mierenhoop in het water. Niet echt relax.
’s Avonds nog bij major Wendy gegeten en gezellig gekletst.

Maandag 21 november
Een dag vol souvenier-shoppen, lekker eten en gezellig kletsen. Dit lange weekend weg had eigenlijk ook nog een ‘missie’, we zouden van thuis nog onze nieuwe creditcards en een pakket met fototoestel en telefoon krijgen. Deze missie is na heel wat gedoe uiteindelijk geslaagd. Het weer terug naar Duakwa gaan, aan het eind van de dag, gaf toch weer een heel dubbel gevoel. Het was zo’n leuk en gezellig weekend en ons definitieve afscheid komt ook steeds dichterbij. Het zal in de komende maand er niet gemakkelijker op worden en het dubbele gevoel steeds heftiger.

Dinsdag 22 en woensdag 23 november
Weer terug in ons werkritme. Het begint een beetje uit te dunnen wat betreft de kinderen, dus de werkdagen worden steeds wat korter. Als we ze geen therapie geven kunnen we wel leuk met ze spelen. Daar zijn de kinderen hier ook al erg blij mee. De workshop begreep weer eens een opdracht van ons niet. Dit komen ze dan niet tegen ons zeggen, als ze niet begrijpen wat ze moeten maken, maar maken maar wat. Zonde van hun tijd want dan moeten ze het daarna alsnog gaan aanpassen. De Ghanesen en hun cultuur blijven af en toe nog een raadsel.